IN MEMORY OF MY MOTHER

BORN: SEPTEMBER 25, 1961
DIED: OCTOBER 25, 2008

Eto na yata ang pinakamabigat na pagsubok sakin ng Panginoon.Sa edad kong to, hinaharap ko n ang isang napakalaking problema.Hindi ko alam kung papano ako magsisimula ngayon.Pero alm ko kailangan ko tong tanggapin.Alam ko may dahilan ang Diyos kung bakit nya to ginawa.Kailangan kong maging matatag.Kailangan kong tumayo para sa mga kapatid ko.Ako n lng naiwan para magalaga sa kanila.Ngayong malayo ang aking ama.Nakakalungkot man dahil sa mga musmos na isip nila humaharap na sila sa ganito.
Maraming umiiyak dahil sa pagkawala mo.Maraming nagulat dahil biglaan to.Maging ako.Nakakalungkot dahil wala ako sa tabi mo bago ka mawala.Hindi man lng tayo nakapagusap bago ka kinuha ng Diyos.Parang kailan lng dinadalaw pa kita sa bahay.Nayayakap. Alam ko kahit malayo hindi ka nagkulang sakin.Parang kailan lng nakikita kita kumakanta ng mga papuri sa Diyos.Parang kailan lng nanjan ka nagaalaga.Parang kailan lng nanjan ka nagpapayo.Parang kailan lng hindi ka nagsasawa na pagsabihan ako at ilapit sa Panginoon.Bakit kung kelan nakapagdesisyon n ako na maglilingkod sa Diyos saka naman nawala.Kahapon lng masaya ako unang turo sakin sa Piano.Balak ko pa namang puntahan ka at ikwento sayo.Dahil alam ko yon ang gusto mo sakin.Ang sumali sa Music Ministry.Kinaumagahan, pag gising ko, wala ka na.Hindi mo na ako makikitang tumugtog.Hindi mo n ako makikitang maglingkod.
Masakit dahil madami pa akong pangako sayo.Sabi ko, balang araw, yayaman din tayo.Hindi ka na mahihirapan, Magkakaroon na tayo ng sariling bahay.Sabi mo, ayaw mo pa kaming iwan. Dahil gusto mo mawala ka kapag malalaki n kami at may mga pamilya na.Hindi mo na yun naantay..Alam ko ng paghihirap mo simula pagkabata.Ang buhay nyo sa Bicol.At ang hirap mo ng mapang-asawa mo si papa.Naalala ko nun lagi ka umiiyak.SA hirap.ALam ko lagi ka noon nagdudusa.Nambabae si papa.Nalululon sa Bisyo.Sinasaktan ka niya.Nagkaroon sya ng anak sa ibang babae.Pero tiniis mo lahat para sa amin.ALam ko ang hirap mosa pakikisama mo sa pamilya ni papa.ALam ko ang hirap mo sa paglalaki sa amin.Napakamatiisin mo.Ayaw mo ng nagsasabi ng problema sa iba.Ayaw mo ng pinagaalala ang iabng tao.Kinikimkim mo lahat.Ipinapasa-Diyos mo n lng.Ipinagdarasal.Nagkasakit ka dahil sa hirap at sa problema.Masakit dahil hanggang sa nawala ka hindi k p din nakaramdam ng kasiyahan at kapayapaan sa loob mo.Dahil sa ginagwa sayo ng ibang mga tao.Sinasamantala ang kabaitan mo.
PAsnsya ka na minsan pinapagalitan na kita.Kasi naman sobrang martyr mo.Kahit na inaapi k n. Tinitiis mo lng.NApakamapagbigay mo pa.Kahit wala n tayong makain ibibigay mo pa sakanila.Napapabayaan mo n tuloy sarili mo dahil inuuna mo p ang iba.
ALam kong napatawad mo n ang mga nagkasala sayo.
Hindi ka nakalimot sa Diyos.Nakita ko ang lahat ng mga taong inakay mo sa Diyos.LAhat nagdadalamhati.Napamahal k na nga talaga sa mga tao.Lalo na sa mga pinatira o sa bahay at inalagaan ng parang tunay mong anak.
NAkakatuwa malaman ang lahat ng kabutihan mong ginawa.Ang ganda ng naging tribute sayo.Andami nagpatotoo.Lahat nalulungkot sa pagkawala mo.ANdami mong natulungan.Mga bata, matatanda.Hindi ko din ine-expect na mapapaiyak ko ang lahat sa testimonya ko.Proud akong na anak mo ako.
Tunay ngang napakabait mo.AT alam ko yun dahil anak mo ako.Ikaw ang nag alaga sakin mula pagkabata.Ngayon 18 n ko.Maaga man nawala.Kailangan ko maging masaya para sayo.ALam ko hindi ko kayang ibigay sayo ang natatamasa mong kasiyahan at kapayapaan ngayon.Alam kong kapiling mo na ang Diyos.Magkikita-kita din tayo jan balang araw.Hindi kita makakalimutan MA. MAHAL NA MAHAL KITA..:(

POLLUTION (AIR)

LET’S BREATHE SOME FRESH AIR

”Wala ka bang napapansin

Sa iyong mga kapaligiran

Kay dumi na ng hangin”

Some lines from the Filipino song ”Masdan Mo Ang Kapaligiran” that refers to the environmental pollution.

Beijing, China

ATHENS, GREECE: the Acropolis is barely visible as a dust of cloud blows in from North Africa

A smoke-belching factory in the USA

Our very own METRO MANILA

”Ang mga duming ating ikinalat sa hangin

Sa langit, 'wag na nating paabutin

Upang kung tayo'y pumanaw man

Sariwang hangin, sa langit natin matitikman.”

"Ang mga batang ngayon lang isinilang

May hangin pa kayang matitikman??"

VIOLENCE
Are there still rooms left for peace, hope, happiness, security, and unity?

CIVIL WAR AND TERRORISM

We people are bound with insecurity, self-centeredness, discontentment, wickedness, and immorality. We are fond of widening our territories and we struggle for power, authority, money, fame and glory.

When will this going to end? If we will not change WARS will occur over and over again. Remember that the innocent civilians are the most affected of all.

Iraqi Children: Victims of bombing

DEBRIS GAZA CITY, GAZA

BAGHDAD, IRAQ

NEW YORK, USA (9-11 Attack)

CHILD SOLDIERS
In spite of their weak and young minds and bodies they are forced to become soldiers to defend their territories or their races.



Children are the most victimized of all victims, of war. As our world continues to engage in genocide after genocide, and war after war, children are continuously brutalized and killed in the name of greed. While war has been with us from the beginning of time, the victimization of children continues to rise. Our inability to learn from history is costing millions and millions of children their innocence, and their lives. As long as we ignore the atrocities that millions of children face every day, we as a society are all to blame for washing the blood from the hands of those who commit such crimes.

“Man is the only animal that deals in that atrocity of atrocities, War. He is the only one that gathers his brethren about him and goes forth in cold blood and calm pulse to exterminate his kind. He is the only animal that for sordid wages will march out…and help to slaughter strangers of his own species who have done him no harm and with whom he has no quarrel. …And in the intervals between campaigns he washes the blood off his hands and works for “the universal brotherhood of man” — with his mouth.” - MARK TWAIN

GENOCIDE WAR AND MASS KILLING

MASS GRAVES of JEWS: just hundreds out of tens of millions killed by the Nazis under Adolf Hitler’s order

POSO, CENTRAL SULAWESI, INDONESIA: victims of the 3-year POSO Massacre or POSO Genocide war between Protestants and Muslims.

who cares about this issues??

I don’t CARE!!.... I have my computer, my cellphone, my cybershot camera, my i-Pod and mp3, my TV… I wear chucks, expensive outfits and accessories. I can buy whatever I want… I can eat whatever I want… I can go to malls to shop and hang out with my friends at the bar or elsewhere. I don’t have time to think about these shits. I’m a busy person, I’m an ASSHOLE!

CHILD LABOR and ABUSE

“Work is not a child’s game!”

We also complain about the kind of our works. We sometimes choose only the things we want to do and ignore the things we should suppose to do. But these children are forced to work whether they like it or not rather than going to school or playing along with their friends like what children usually do.

LOST WAYS

Government’s ineffectiveness in combating poverty and providing education to these poor little children. Where are our hard-earned taxes?

Children playing toss coin while inhaling rugby.

A child smoker

Child Prostitutes

Where are the parents of these children? Why can’t they teach and lead their children to the right way of living? Why do they let their children be influenced by their friends? Why can’t they throw away their irresponsibility and indifference and practice proper parenting?

REALITY TO PONDER (POVERTY)

MAKE SOME NOISE FOR THOSE WHO CAN’T BE HEARD!

We used to complain about the food we eat every day, the clothes we wear and the house we reside in.

NOMADISM
A street child in Manila

A Bengali boy

A street beggar in India.

FAMINE Two Zimbabwean children in search for food.

Morulinga, Karamoja: People queued for food.

POOR HOUSING

Soweto, South Africa

Dhaka, Bangladesh

Tondo, Manila

Parañaque City, Philippines

POVERTY

He who labors diligently need never despair; for all things are accomplished by diligence and labor.

I felt very fortunate to live in this part of the world.
I promise I will never waste my food no matter how bad it can taste and
how full I may be. I promise not to waste water. I pray that this little
boy be alleviated from his suffering.

I pray that we will be more sensitive towards the suffering in the world
around us and not be blinded by our own selfish nature and interests.
I hope this picture will always serve as a reminder to us about how
fortunate we are and that we must never ever take things for granted.

MAY ALL BEINGS BE FREE FROM SUFFERING!!!!

This photo won the "Pulitzer Prize". This was taken in 1994 during the Sudan famine. The picture depicts a famine stricken child crawling towards an United Nations food camp, located a kilometer away.

The vulture is waiting for the child to die so that it can eat it. This picture shocked the world. No one knows what happened to the child, including the photographer Kevin Carter who left the place as soon as the photograph was taken.

Three months later he comitted suicide due to depression.

Patay, pumatay, namatay.. Natatakot at naguguluhan na ako sa mundo!

April 11,2008



Nagpakuha ako ng litrato sa may SM Taytay, requirement kasi ito. Bumalik ako sa bahay para kunin ang registration form. Mage-enroll kasi ako sa may Infotech nung libreng English Proficiency Course. Sumakay ako sa Tikling ng jeep na papuntang Cubao, dadaan naman ito sa sinabi kong eskwelahan.



Napansin ko na maraming taong nakapalibot sa isang sidewalk, banda sa Tropical Hut Taytay sa may Ortigas Extension. Biglang pinatay ng driver ng jeep ang napakalakas na tugtog. Nanghina ang buong katawan ko ng makita ang isang katawan ng lalaki na nakahandusay sa may simento, sa sidewalk, sa tapat ng ilang magkakahilerang establishments. Sa may paanan nya may nakahandusay na motorsiklo. Mukhang dito sya nakasakay dahil duguan sila pareho. Hindi ko alam kung ano ang nangyari sa lalaki dahil naka-helmet naman sya bakit duguan ang itaas na parte ng katawan nya. Sa unang tingin masasabi mo na patay na ang lalaki. Hindi sya mukhang naaksidente sa kalsada dahil nasa sidewalk sya at may railings naman sa sidewalk para hindi maparadahan nga sasakyan at hindi gawing loading at unloading area ng mga pampublikong sasakyan. Katulad ko, nabigla lahat ng kasama ko sa sinasakyan kong jeep. Ang mga tahimik na mga pasahero ay biglang nagsipagsalita at nagpahayag ng kanya-kanyang kuru-kuro sa nakitang eksena.

Naawa ako sa lalaki kahit hindi ko alam kung ano ang nangyari sa kanya. Nasa isip ko ito hanggang makarating ako sa Infotech. Muntik na nga akong lumampas sa bababaan ko dahil dito. Matagal din ang biyahe at sumakay na ulit ako ng jeep pauwi pagkatapos kong maipasa ang form. Nasa isip ko pa din ang nakita ko. Nadaanan ko ulit ang lugar na iyon, akala ko wala na ang lalaking patay, nandun pa ito ngunit ngayon nasa stretcher na ito at tinakapan ng kumot ang buong katawan. Nandoon na din ang S.O.C.O. Sa puntong iyon alam ko na hindi ito ordinaryong aksidente lang. Dumami na rin ang usisero.

Nakauwi ako ng bahay na nasa isip ko pa rin iyon. Naikwento ko pa ito sa mga kasama ko sa bahay dahil mga nagmomotor din ang mga ito at nabigla rin sila. Kanya-kanya din silang teorya kung anong posibleng nangyari sa lalaki.

Hanggang nakarating ang araw na ito. Dumalaw ang pinsan ko at may naikwentong isang krimen na nangyari sa mismong pinagkakitaan ko sa lalaki. Ito na nga ang tinutukoy ko. Sa wakas maliliwanagan na rin ako sa nakita ko at malalaman ko na rin ang tunay na nangyari.

Ikwinento nya na may nangyaring holdap sa lugar na iyon. Isa sa mga establishments na nakatirik doon ay money changer. Ang lalaki pala ay nagtatrabaho sa money changer na ito. Sya ang nagreremit at nagdedeliver ng pera. Inside job daw ang nangyari dahil isa daw sa limang suspek ay nagtatrabaho sa money changer na ito. Magdedeliver na daw ng pera ang biktima ng holdapin ito ng 5 tao. Binaril daw ng mga ito ang biktimasa dibdib ng ilang beses at sa may leeg. Kaya pala puro dugo ang lalaki kahit nakahelmet ito. Kinuha ang pera at mabilis daw na umalis ang mga suspek at sa kanilang pag-alis isang sibilyang naka-motorsiklo ang pinaghinalaan nila na sinusundan sila kaya binaril din ito at namatay ang walang kamuwang-muwang na motorista.

Sa pagkarinig sa kwentong ito, naghalo-halo ang emosyon na dumaloy sa buong pagkatao ko. Mahirap tanggapin ang pangyayari. Naawa ako sa mga inosenteng biktima, nagalit ako sa mga suspek dahil sa ginawa nila para sa pansarili lang nilang kapakanan.

Sa puntong ito nabuksan na naman ang isip ko ukol sa ganitong mga pangyayari. Natakot ako sa mundo. Naawa ako sa mundo. At gayon din sa mga tao. Bakit kailangan magsakripisyo ng ilang mga inosenteng buhay na walang kalaban-laban at nakikipaglaban lang din sa hirap ng buhay. Sa isang iglap mawawala na pala sila sa mundo. Hindi ko alam kung bakit kailangan pang pumatay ng tao. Pare-pareho lang naman tayong may problema, pare-pareho lang naman tayong nahihirapan. Bakit nakakayanan ng isip nila na pumatay? Nagpapakahirap sa pagtatrabaho ang mga tao para mabuhay at dahil may mga binubuhay. Paano na lang ang mga naiiwanan nila? Wala bang mga kamag-anak ang mga pumapatay na iyon? Hindi ba sila nabiyayaan ng puso ng Diyos? Bakit may mga ganon ka-demonyong tao?

Maraming paraan para mabuhay. Bakit ganito ang mga pag-iisip ng tao? May pag-asa pa bang magbago ang lahat? Bakit nagpapatuloy ang mga ganito? Maging sa ibang bansa. Nasaan ang eskwelahan? Nasaan ang simbahan? Nasaan ang mga ulirang mga magulang? Nasaan ang moralidad ng tao? Nasaan ang konsensya?

Nakakalungkot.